22 juni 2012 - Brussel - Amsterdam - Seattle - Anchorage
23 juni 2012 - Anchorage - Denali National Park
24 juni 2012 - Denali National Park
25 juni 2012 - Denali NP - Paxson
26 juni 2012 - Paxson - Tok
27 juni 2012 - Tok - Dawson City
28 juni 2012 - Dawson City - Whitehorse
29 juni 2012 - Whitehorse - Haines
30 juni 2012 - Haines - Haines Junction
01 juli 2012 - Haines Junction - Tok
02 juli 2012 - Tok - Valdez
03 juli 2012 - Valdez
04 juli 2012 - Valdez - Seward
05 juli 2012 - Seward
06 juli 2012 - Seward
07 juli 2012 - Seward - Anchorage
08 juli 2012 - Anchorage - Brussel
22 juni 2012 - Brussel - Amsterdam - Seattle - Anchorage
Door een uurwijziging in de vluchten, waardoor we een connectievlucht zouden missen, konden we kosteloos ons vluchtschema aanpassen. Daardoor hadden we nu heel wat betere uren en vlogen we eerst naar Amsterdam en dan ineens de plas én het continent over tot in Seattle.
Om 11u25 vertrokken uit Brussel met KLM 1724 naar Amsterdam (55 min vluchttijd)
De wachttijd van 2u45 geeft ons de tijd om nog iets te eten.
Vertrokken om 15u05 met Delta 152 naar Seattle (vluchttijd 10u20min). Eerst vonden we het maar niets dat Delta geen individuele schermpjes heeft in de rugleuning, maar we hadden onze iPad volgepropt met van alles en nog wat, zodat we eigenlijk wel 10x de oceaan konden overvliegen, vooraleer we zonder beeldmateriaal zouden vallen.
De lange vlucht viel eigenlijk wonderwel mee en was eigenlijk voorbij voor we het goed en wel door hadden.
Op het einde vlogen we oa over het schitterende Glacier National Park.
De wachttijd in Seattle was 1u35, en maar net voldoende om alle strenge Amerikaanse douaneformaliteiten te vervullen. En zoals gewoonlijk was het weer pijpenstelen aan het regenen in Seattle...
Om 18u met Alaska Airlines 095 naar Anchorage (vluchttijd 3u30min). Tijdens deze vlucht bijna de ganse tijd geslapen want toen was ons kaarsje toch bijna opgebrand...
Aankomst in Anchorage om 20u35 plaatselijke tijd bij prachtig zomerweer van zo'n 24°C, waarbij we eigenlijk moeten vaststellen dat we dit in België deze "zomer" nog niet gehad hebben...
We halen onze auto op bij Hertz en krijgen een nagelnieuwe Chevrolet Captiva. Hij heeft amper 305km op de teller en is uitgerust met zowat alle opties die men zich maar kan indenken. Dit wordt dus onze biotoop tot 8 juli.
Ons hotel is op amper 5 minuten rijden, maar daar aangekomen is onze slaap precies toch iets verdwenen, niettegenstaande het nu voor ons eigenlijk al zaterdagvoormiddag is. Het is ook nog stralend weer en de zon gaat pas rond middernacht onder. Maar om 22u plaatselijke tijd besluiten we toch maar, met alle gordijnen dichtgetrokken, om in bed te gaan liggen. Het is precies 26 uur geleden dat we thuis vertrokken...
Aantal km gereden : 3
23 juni 2012 - Anchorage - Denali National Park
Om 8u30 vertrokken vanuit Anchorage.
We waren wakker om 05.00u en al bij al viel dat nogal mee, rekening houdend met het uurverschil van 10u en het feit dat het al opnieuw daglicht was om 03u30.
Na een vrij degelijk ontbijt was onze eerste stop, zoals gewoonlijk, Walmart om voldoende water en nog wat snacks te gaan kopen.
De afgelopen weken had ik dagelijks op The Weather Channel gekeken en had niets anders gezien dan regen, regen en nog eens regen. En dit voor alle plaatsen waar we zouden doorrijden/verblijven.
Maar vandaag was onze eerste aankoop...zonnemelk. We stonden deze morgen immers op met een stralende zon en zo'n 23°C.
Eens we Anchorage achter ons gelaten hadden kregen we een déjà-vu gevoel van eerdere reizen in Canada en het NW van de States (Glacier NP), nl oneindige sparrenwouden, meren, rivieren en besneeuwde bergen, maw schitterende landschappen om door te rijden.
We rijden via de Parks Highway richting Denali National Park en komen oa voorbij de hoogste berg van de USA, nl de Mount Mc Kinley (6194m). Merkwaardig genoeg, terwijl wij enkel die naam kennen, wordt die hier nooit zo genoemd, maar wél gewoon 'de Denali', wat eigenlijk betekent "de Hoge" in de taal van de Athabasken, de oorspronkelijke bewoners van Alaska en dit is ook de officiële door de staat Alaska erkende naam.
We hebben bijzonder veel geluk, want blijkbaar is het in de zomer behoorlijk uitzonderlijk dat de top van de Denali zichtbaar is.
Volgende foto's werden genomen aan het Denali South View Point :
Volgende foto's werden genomen aan het Denali North View Point :
Rond 16u rijden we het Denali NP binnen en lopen eerst eens het visitor center binnen waar we bij het buitenkomen zomaar mama moose en haar 2 kleintjes tegen het imposante lijf lopen...
De parkrangers houden ons op een behoorlijke afstand want blijkbaar kan mama nogal behoorlijk agressief uit de hoek komen.
In de zomermaanden kan je met de auto slechts een 20km het park binnenrijden. De rest is met de shuttlebussen.
Vermits we morgen de Denali Tundra en Wilderness tour doen met de bus rijden we nu gewoon eens tot het verst bereikbare punt.
Het weer is inmiddels compleet omgeslagen en we worden nog eens getrakteerd op een mooie regenboog, misschien net iets te laat aan de kant gaan staan en de camera genomen, maar toch nog net zichtbaar.
We komen om 18u30 aan in ons hotel in Denali NP, Denali Bluffs Hotel.
Aantal km gereden : 445
We waren wakker om 05.00u en al bij al viel dat nogal mee, rekening houdend met het uurverschil van 10u en het feit dat het al opnieuw daglicht was om 03u30.
Na een vrij degelijk ontbijt was onze eerste stop, zoals gewoonlijk, Walmart om voldoende water en nog wat snacks te gaan kopen.
De afgelopen weken had ik dagelijks op The Weather Channel gekeken en had niets anders gezien dan regen, regen en nog eens regen. En dit voor alle plaatsen waar we zouden doorrijden/verblijven.
Maar vandaag was onze eerste aankoop...zonnemelk. We stonden deze morgen immers op met een stralende zon en zo'n 23°C.
Eens we Anchorage achter ons gelaten hadden kregen we een déjà-vu gevoel van eerdere reizen in Canada en het NW van de States (Glacier NP), nl oneindige sparrenwouden, meren, rivieren en besneeuwde bergen, maw schitterende landschappen om door te rijden.
We rijden via de Parks Highway richting Denali National Park en komen oa voorbij de hoogste berg van de USA, nl de Mount Mc Kinley (6194m). Merkwaardig genoeg, terwijl wij enkel die naam kennen, wordt die hier nooit zo genoemd, maar wél gewoon 'de Denali', wat eigenlijk betekent "de Hoge" in de taal van de Athabasken, de oorspronkelijke bewoners van Alaska en dit is ook de officiële door de staat Alaska erkende naam.
We hebben bijzonder veel geluk, want blijkbaar is het in de zomer behoorlijk uitzonderlijk dat de top van de Denali zichtbaar is.
Volgende foto's werden genomen aan het Denali South View Point :
Volgende foto's werden genomen aan het Denali North View Point :
Rond 16u rijden we het Denali NP binnen en lopen eerst eens het visitor center binnen waar we bij het buitenkomen zomaar mama moose en haar 2 kleintjes tegen het imposante lijf lopen...
De parkrangers houden ons op een behoorlijke afstand want blijkbaar kan mama nogal behoorlijk agressief uit de hoek komen.
In de zomermaanden kan je met de auto slechts een 20km het park binnenrijden. De rest is met de shuttlebussen.
Vermits we morgen de Denali Tundra en Wilderness tour doen met de bus rijden we nu gewoon eens tot het verst bereikbare punt.
Het weer is inmiddels compleet omgeslagen en we worden nog eens getrakteerd op een mooie regenboog, misschien net iets te laat aan de kant gaan staan en de camera genomen, maar toch nog net zichtbaar.
We komen om 18u30 aan in ons hotel in Denali NP, Denali Bluffs Hotel.
24 juni 2012 - Denali National Park
Deze morgen wakker om 4u, maar niet doordat het inmiddels al een half uur licht was, maar door een trein die danig aan het toeteren was om de wildlife te verwittigen dat hij er aankwam.
Zowel in het NW van de VS, als in Canada en hier in Alaska dus ook, is het landschap dermate ruw en ontoegankelijk dat de gewone wegen overal parallel lopen met de treinroutes. De meeste steden (of wat daar moet voor doorgaan) zijn trouwens allemaal gesticht tijdens de periodes dat de railroad aangelegd werd, in het begin van de vorige eeuw. Vele daarvan zijn inmiddels spooksteden geworden, maar de trein passeert er wel nog.
Dus als je hier reist en slaapt mag je er geen probleem mee hebben dat je nu en dan eens wakker gemaakt wordt door dergelijke goederentrein die meer dan honderd wagons voorttrekt. Door de wildernis waar hij doorrijdt moet hij dus ook rekening houden met de wildlife, vandaar dus dat getoeter, dat in de bergen door merg en been gaat...
We zijn dan opnieuw in slaap gevallen en werden pas om 8u opnieuw wakker. Geen probleem want vandaag hebben we een rustige morgen vermits we de Tundra Wilderness and Wildlife Tour in het Denali NP geboekt hebben waarvoor we pas om 14u opgehaald werden aan het hotel voor een 9u durende rit door Denali NP.
Eerst stonden we op de ochtendtour, maar die vertrok al om 5u en in laatste instantie hebben we die gewijzigd naar de namiddagtour. En wat een geluk, want waar het de ganse voormiddag grijs was, klaarde het wonderbaarlijk helemaal op éénmaal we op de bus zaten.
Het eerste uur was niet direct om joeha te roepen, ook al omdat we dezelfde route reden zoals we gisteren met onze auto gereden hadden.
Maar toen we aan "onontgonnen gebied" begonnen veranderde alles heel snel en vielen we van de ene verbazing in de andere : prachtige landschappen en meer en meer wildlife. Eerst nog "gewoon" moose en caribous, maar toen ook familie beer op de scène verscheen, vlogen de "amazings" en "awesomes" door de bus en werden de SD-kaartjes aan versneld tempo vol geschoten...Ineens zagen we ook 2 golden eagles die prachtig synchroon langs de bus vlogen, 1 woord : "wow" !
We moeten ook zeggen dat we een schitterende chauffeur hadden. Die arme mens heeft dus 9u lang gebabbeld, maar op zo'n onderhoudende, verstaanbare, interessante wijze dat het vervelend werd éénmaal hij eens niets meer vertelde omdat hij eens wou drinken. Hij verwittigde ons al bij het vertrek dat ons leven wel eens drastisch zou kunnen veranderen : 7 jaar geleden had hij, als toerist, dezelfde route gereden en...hij had zich direct kandidaat gesteld om ook buschauffeur te worden in Denali NP. Sindsdien rijdt hij dus die route. En wat voor een job hebben sommige mensen toch...en wat voor een aanrader is deze uitstap! Je kan ook de korte route nemen (5u) maar dan kom je helemaal niet in het gebied maar de meeste wildlife zit, en dit wil je toch absoluut zien als je naar hier komt.
We hebben heel wat foto's en video's gemaakt vandaag (oa van mama beer die op enkele tientallen meter van de bus voortdurend aan het spelen was met haar 2 kleintjes). Hier gewoon enkele als voorbeeld.
23u45 in Denali NP :
We komen pas om 23u30 terug aan in Denali Bluffs Hotel, maar omdat het op dit ogenblik nog volop zon is (de zon gaat "vandaag" pas onder om 00u25) zijn we eigenaardig genoeg nog helemaal niet moe. Ik kan me voorstellen dat het voor de plaatselijke bevolking toch echt wel "raar" is om in de zomer telkens bij volle zon al in bed te gaan. Op de duur moet dit toch ook wel heel erg vermoeiend zijn.
Morgen rijden we dirt road naar Paxson en verblijven in Tangle River Inn Cabins. Heel waarschijnlijk geen internet.
Aantal km zelf gereden : 0Zowel in het NW van de VS, als in Canada en hier in Alaska dus ook, is het landschap dermate ruw en ontoegankelijk dat de gewone wegen overal parallel lopen met de treinroutes. De meeste steden (of wat daar moet voor doorgaan) zijn trouwens allemaal gesticht tijdens de periodes dat de railroad aangelegd werd, in het begin van de vorige eeuw. Vele daarvan zijn inmiddels spooksteden geworden, maar de trein passeert er wel nog.
Dus als je hier reist en slaapt mag je er geen probleem mee hebben dat je nu en dan eens wakker gemaakt wordt door dergelijke goederentrein die meer dan honderd wagons voorttrekt. Door de wildernis waar hij doorrijdt moet hij dus ook rekening houden met de wildlife, vandaar dus dat getoeter, dat in de bergen door merg en been gaat...
We zijn dan opnieuw in slaap gevallen en werden pas om 8u opnieuw wakker. Geen probleem want vandaag hebben we een rustige morgen vermits we de Tundra Wilderness and Wildlife Tour in het Denali NP geboekt hebben waarvoor we pas om 14u opgehaald werden aan het hotel voor een 9u durende rit door Denali NP.
Eerst stonden we op de ochtendtour, maar die vertrok al om 5u en in laatste instantie hebben we die gewijzigd naar de namiddagtour. En wat een geluk, want waar het de ganse voormiddag grijs was, klaarde het wonderbaarlijk helemaal op éénmaal we op de bus zaten.
Het eerste uur was niet direct om joeha te roepen, ook al omdat we dezelfde route reden zoals we gisteren met onze auto gereden hadden.
Maar toen we aan "onontgonnen gebied" begonnen veranderde alles heel snel en vielen we van de ene verbazing in de andere : prachtige landschappen en meer en meer wildlife. Eerst nog "gewoon" moose en caribous, maar toen ook familie beer op de scène verscheen, vlogen de "amazings" en "awesomes" door de bus en werden de SD-kaartjes aan versneld tempo vol geschoten...Ineens zagen we ook 2 golden eagles die prachtig synchroon langs de bus vlogen, 1 woord : "wow" !
We moeten ook zeggen dat we een schitterende chauffeur hadden. Die arme mens heeft dus 9u lang gebabbeld, maar op zo'n onderhoudende, verstaanbare, interessante wijze dat het vervelend werd éénmaal hij eens niets meer vertelde omdat hij eens wou drinken. Hij verwittigde ons al bij het vertrek dat ons leven wel eens drastisch zou kunnen veranderen : 7 jaar geleden had hij, als toerist, dezelfde route gereden en...hij had zich direct kandidaat gesteld om ook buschauffeur te worden in Denali NP. Sindsdien rijdt hij dus die route. En wat voor een job hebben sommige mensen toch...en wat voor een aanrader is deze uitstap! Je kan ook de korte route nemen (5u) maar dan kom je helemaal niet in het gebied maar de meeste wildlife zit, en dit wil je toch absoluut zien als je naar hier komt.
We hebben heel wat foto's en video's gemaakt vandaag (oa van mama beer die op enkele tientallen meter van de bus voortdurend aan het spelen was met haar 2 kleintjes). Hier gewoon enkele als voorbeeld.
23u45 in Denali NP :
We komen pas om 23u30 terug aan in Denali Bluffs Hotel, maar omdat het op dit ogenblik nog volop zon is (de zon gaat "vandaag" pas onder om 00u25) zijn we eigenaardig genoeg nog helemaal niet moe. Ik kan me voorstellen dat het voor de plaatselijke bevolking toch echt wel "raar" is om in de zomer telkens bij volle zon al in bed te gaan. Op de duur moet dit toch ook wel heel erg vermoeiend zijn.
Morgen rijden we dirt road naar Paxson en verblijven in Tangle River Inn Cabins. Heel waarschijnlijk geen internet.
Aantal km met de bus : 200km, volledig over dirt road (de enige weg) in Denali NP
25 juni 2012 - Denali NP - Paxson
Zonsopgang om 3u34.
Vandaag zelfde "wek"-scenario als gisteren : onze treinvriend toeterde ons rond de klok van 4u wakker, maar ook nu werden we pas echt wakker om 8u. Na alweer een heerlijk ontbijt in Denali Bluffs zijn we nog wat blijven rondhangen in Denali en zijn pas rond 12u vertrokken richting Paxson. Ons "hotel" ligt eigenlijk 20km vóór Paxson, maar omdat het eigenlijk in the middle of nowhere ligt heeft het ook geen adres, enkel "milepost 20".
Eerst rijden we nog zo'n 30km terug naar het zuiden tot in Cantwell en daar nemen we de Denali Highway richting Paxson. Nu ja, 'highway' zouden we het niet direct noemen. Van de 200km is slechts 30km verhard, de rest is gravel.
Weinig touroperators nemen die route op in hun programma, waarschijnlijk omdat ze geen risico willen nemen met hun klanten om die over een dirt road te sturen. Ik had er tijdens de voorbereiding van de reis echter zoveel positieve commentaren over gelezen dat ze absoluut in onze route diende opgenomen te worden.
Nou, 'dirt' was de route wel...
...maar ook heel goed berijdbaar...
De "Old Denali Highway", zoals ze ook wel genoemd wordt, wordt beschouwd als één van de mooiste panoramische routes van Alaska. Het landschap is er één van diepe valleien, prachtige berglandschappen en besneeuwde bergtoppen.
De weg is slechts open tussen 15 mei en half september en is bij normale weersomstandigheden goed te rijden, al dient wel altijd uitgekeken te worden voor potholes, washboard en "muddy sections" bij regenweer. Regenweer dat wij nu wél nu en dan gehad hebben vandaag. Maar evengoed was het 5min later opnieuw zon om dan ineens weer totaal om te slaan. Daardoor hebben we veel van de hoogste toppen van de Alaska-range niet kunnen zien. Heel jammer, maar anderzijds mochten we ons gelukkig prijzen dat de wolken ook niet écht laag hingen. En ook de vele kleine en grote meren geven een heel mooi beeld.
Bij de voorbereiding van de reis had ik gelezen dat er 3 nadelen waren aan reizen in Alaska : 1. muggen, 2. muggen en 3. muggen. Tot nog toe wisten we niet waarover men het had, maar met de vochtigheid van vandaag en de weg slingerend langs ontelbare rivieren, meren, poelen en kreken was het ineens maar al te duidelijk wat men bedoelde...Telkens we uit de auto waren voor een fotostop was het alle hens aan denk om die enge beesten van je af te slaan en te zorgen dat ze niet mee in de auto glipten. We waren nochtans helemaal ondergespoten met anti-mug, mét een heel hoog percentage Deet, maar het leek wel of die vervelende beesten het lekker vonden...
Na een heel mooie rit (de touroperators moeten die route gewoon opnemen in hun programma!) komen we om 18u30 aan bij onze cabin in Tangle River Inn. Langs de buitenkant zag onze cabin er nogal primitief uit, maar groot was onze verbazing toen we onze deur opendeden : gewoon schitterend, schitterend in de eenvoud, maar met heel wat smaak ingericht door de "vrouw des huizes", Naidine Johnson. Die naam vermeld ik niet zomaar, ze is immers een "beroemdheid" in de VS en kreeg in Alaska zelfs, door George Bush, een berg naar zich vernoemd, de Mount Naidine. Dat heeft ze te danken aan haar inzet voor soldaten die met een, meestal psychische, handicap terugkeerden van één of andere oorlog. Zij vangt veel van hen op en heeft een programma "healing waters" opgezet waarbij ze, vooral hier op Tangle Lake, allerlei activiteiten met ze doet.
Ze kwam ons daarnet, bij het heerlijke buffet, welkom heten. Tangle River Inn is een absolute aanrader en een immens contrast met de meeste hotels/motels waar je hier in terechtkomt.
Zeg nu eerlijk : waar zie je dit als je 's morgens de gordijnen opentrekt...
Zonsondergang om 23u58.
26 juni 2012 - Paxson - Tok
Zonsopgang om 03u36.
Vandaag werden we
niet gewekt door een trein, wat ook moeilijk zou geweest zijn in Tangle River
Inn, maar wel door de kletterende regen op onze cabin. Het moet rond de klok van 4u30 geweest zijn
en net zoals de vorige dagen zijn we weer ingedommeld om pas rond 7u30 wakker
te worden.
Omdat we, door het slechte weer niet echt gehaast waren om
te vertrekken, bleven we langer dan normaal nagenieten van het heerlijke
ontbijtbuffet in de Tangle River Inn.
Wat een verschil toch met hetgeen je meestal in de VS voorgeschoteld
krijgt.
Het is daar ook best wel bizar ontbijten omdat er pal naast
de cabins een “kamp” ligt van de nickel-mining company. De mijn is niet bereikbaar via de weg en dus
moet alles, zowel materiaal als personeel met de helikopter aangevoerd
worden. Omdat het zo’n slecht weer was
kon de helikopter niet vliegen en was men dus technisch werkloos. Heel wat van die mannen kwamen dan ook maar
ontbijten in hetzelfde restaurant als wij.
Allemaal reuzen van venten met handen als koolschoppen waar die van mij
zo’n 3x in konden…Allemaal heel vriendelijk en honderduit vertellend.
Er was ook een vrouw die voortdurend bezig was over
fotografie en hoe mooi de zonsopgang deze morgen geweest was. Aangezien we toen nog in ons bed lagen,
moesten we daar uiteraard het fijne van weten…
Volgens haar was het inderdaad een enig mooie zonsopgang met
een bloedrode hemel. Heel erg jammer dat
we dit niet gezien hebben…
Zij bleek iemand te zijn die werkt voor de BLM (Bureau of
Land Management) in Anchorage en die daarvoor foto’s nam en artikelen
schreef. Het toeval wou dan nog dat ze
vroeger (voor ze haar man leerde kennen en
naar Anchorage verhuisde) voor de BLM werkte van Page, onze vorige
reisbestemming!
Toen we onze filmpjes op YouTube (kanaal Sandbox2ofcrysis)
toonden van in april ll werd ze helemaal lyrisch en zijn we nog een hele tijd
blijven doorkletsen, zowel over het Zuid-Westen als over Alaska.
Het was uiteindelijk zowat 10u30 toen we wegreden uit Tangle
River Inn.
Eerst hadden we nog zo’n 20mijl te rijden over de Old Denali
Highway. Door het slechte weer konden we
niet volop genieten van het landschap, maar met hetgeen we konden zien (en
lezen in The Milepost) hadden we toch wel een idee hoe fantastisch het moet
zijn bij helder weer.
In Paxson komen we op de Richardson Highway, waar we naar
het noorden rijden, richting Delta Junction.
Van een uitkijkpunt op de top van Isabel Pass zien we ineens
een gravelroad die richting Gulkana Glacier loopt.
En als wij een dirt road zien…
De weg was echt wel slecht en omdat we op de kaart zagen dat
die ook door een “Training Area” liep waren we er toch niet echt gerust
in. Op een bepaald ogenblik konden we
echt niet meer verder omwille van de vele grote keien en moesten we
rechtsomkeer maken…de wagen althans.
Wij geven het echter niet zo snel op en besloten te voet
door te lopen. Groot was dan ook onze
verbazing toen we ineens dit aantroffen…
en dit…
We vroegen ons even af wat Indiana Jones nu zou gedaan
hebben en dus…
Na nog wat door het struikgewas gelopen te hebben (gepaard
gaand met de nodige ‘Hi bear’, omdat we totaal geen weet hadden wat we hier
konden verwachten…) kwamen we toch vrij dicht bij de voet van de gletsjer.
Het struikgewas werd echter dichter en dichter en omdat we onze les “wat te doen bij een confrontatie met een beer” van eerder in het Denali NP nu niet bepaald direct in de praktijk wilden brengen, zijn we maar Indiana Jones-gewijs terug gekeerd…Maar wat een heel leuke, en totaal onverwachte, ervaring.
Het struikgewas werd echter dichter en dichter en omdat we onze les “wat te doen bij een confrontatie met een beer” van eerder in het Denali NP nu niet bepaald direct in de praktijk wilden brengen, zijn we maar Indiana Jones-gewijs terug gekeerd…Maar wat een heel leuke, en totaal onverwachte, ervaring.
De Richardson Highway loopt voortdurend parallel met de
Trans-Alaska Pipeline. Die vervoert van
in Prudhoe Bay in het hoge noorden de olie tot in de haven van Valdez, over een
lengte van meer dan 1200km. De eerste olie werd op 20 juni 1977 in de
pijplijn gepompt in Prudhoe Bay en bereikte Valdez op 28 juli. Ze doet er dus meer dan een maand over om de afstand
af te leggen.
De pijplijn heeft indringende veranderingen teweeg gebracht
aan het prachtige landschap van Alaska, maar uiteindelijk hebben de economische
voordelen het gehaald van de ecologische bezwaren.
Men heeft er wel alles aan gedaan om de
impact zo klein mogelijk te houden, nl oa meer dan 500 animal-crossings werden
voorzien en waar ze onder de grond kon, hebben ze dat ook gedaan (de helft zit
ondergronds). Omwille van de permafrost
(de permanent bevroren ondergrond) zou de pijplijn, met de warme olie (65°C in
Prudhoe Bay en nog steeds 40°C bij het eindpunt) die ondergrond ontdooien en
steeds dieper wegzakken. Daarom moest ze
over lange stukken bovengronds gelegd worden.
Omdat we hier echter op een zeer onstabiele ondergrond van de
Denali-breuk zitten werden er steunpunten voorzien waardoor de pijplijn
horizontaal 7m kan bewegen, en verticaal 2m.
Deze eisen werden gesteld om minstens te kunnen weerstaan aan een
aardbeving zoals Alaska die in 1964 gekend heeft, met een beving van 8.5 op de
schaal van Richter.
De Richardson Highway slingert zich verder door een machtig
berglandschap, helaas vandaag voor een groot stuk achter de wolken…
Elk jaar, tussen april en augustus trekt er hier een kudde
bizons langs de Delta Rivier. Wij hebben
geluk van ze vandaag te kunnen spotten.
Even verder treffen we ook nog een moose aan terwijl ze aan het drinken is in een vijver.
Richardson Highway, richting Delta Junction…
In Delta Junction verlaten we de Richardson Highway en nemen
de afslag naar Tok. Dit is het begin van
de Alaska Highway, die 2.240km verder eindigt in Dawson Creek, British
Columbia, Canada.
Wij beperken ons tot Tok en komen om 19u10 aan bij ons
hotel, Westmark Inn.
Zonsondergang om 23u48
Abonneren op:
Posts (Atom)