26 juni 2012 - Paxson - Tok

Zonsopgang om 03u36.

Vandaag  werden we niet gewekt door een trein, wat ook moeilijk zou geweest zijn in Tangle River Inn, maar wel door de kletterende regen op onze cabin.  Het moet rond de klok van 4u30 geweest zijn en net zoals de vorige dagen zijn we weer ingedommeld om pas rond 7u30 wakker te worden.  


Omdat we, door het slechte weer niet echt gehaast waren om te vertrekken, bleven we langer dan normaal nagenieten van het heerlijke ontbijtbuffet in de Tangle River Inn.  Wat een verschil toch met hetgeen je meestal in de VS voorgeschoteld krijgt.
Het is daar ook best wel bizar ontbijten omdat er pal naast de cabins een “kamp” ligt van de nickel-mining company.  De mijn is niet bereikbaar via de weg en dus moet alles, zowel materiaal als personeel met de helikopter aangevoerd worden.  Omdat het zo’n slecht weer was kon de helikopter niet vliegen en was men dus technisch werkloos.  Heel wat van die mannen kwamen dan ook maar ontbijten in hetzelfde restaurant als wij.  Allemaal reuzen van venten met handen als koolschoppen waar die van mij zo’n 3x in konden…Allemaal heel vriendelijk en honderduit vertellend.
Er was ook een vrouw die voortdurend bezig was over fotografie en hoe mooi de zonsopgang deze morgen geweest was.  Aangezien we toen nog in ons bed lagen, moesten we daar uiteraard het fijne van weten…
Volgens haar was het inderdaad een enig mooie zonsopgang met een bloedrode hemel.  Heel erg jammer dat we dit niet gezien hebben…
Zij bleek iemand te zijn die werkt voor de BLM (Bureau of Land Management) in Anchorage en die daarvoor foto’s nam en artikelen schreef.  Het toeval wou dan nog dat ze vroeger (voor ze haar man leerde kennen en  naar Anchorage verhuisde) voor de BLM werkte van Page, onze vorige reisbestemming!
Toen we onze filmpjes op YouTube (kanaal Sandbox2ofcrysis) toonden van in april ll werd ze helemaal lyrisch en zijn we nog een hele tijd blijven doorkletsen, zowel over het Zuid-Westen als over Alaska.
Het was uiteindelijk zowat 10u30 toen we wegreden uit Tangle River Inn.

Eerst hadden we nog zo’n 20mijl te rijden over de Old Denali Highway.  Door het slechte weer konden we niet volop genieten van het landschap, maar met hetgeen we konden zien (en lezen in The Milepost) hadden we toch wel een idee hoe fantastisch het moet zijn bij helder weer.

 


In Paxson komen we op de Richardson Highway, waar we naar het noorden rijden, richting Delta Junction.
Van een uitkijkpunt op de top van Isabel Pass zien we ineens een gravelroad die richting Gulkana Glacier loopt.
En als wij een dirt road zien…


De weg was echt wel slecht en omdat we op de kaart zagen dat die ook door een “Training Area” liep waren we er toch niet echt gerust in.  Op een bepaald ogenblik konden we echt niet meer verder omwille van de vele grote keien en moesten we rechtsomkeer maken…de wagen althans.

Wij geven het echter niet zo snel op en besloten te voet door te lopen.  Groot was dan ook onze verbazing toen we ineens dit aantroffen…

en dit…
 

We vroegen ons even af wat Indiana Jones nu zou gedaan hebben en dus…

Na nog wat door het struikgewas gelopen te hebben (gepaard gaand met de nodige ‘Hi bear’, omdat we totaal geen weet hadden wat we hier konden verwachten…) kwamen we toch vrij dicht bij de voet van de gletsjer.
 

Het struikgewas werd echter dichter en dichter en omdat we onze les “wat te doen bij een confrontatie met een beer” van eerder in het Denali NP nu niet bepaald direct in de praktijk wilden brengen, zijn we maar  Indiana Jones-gewijs terug gekeerd…Maar wat een heel leuke, en totaal onverwachte, ervaring.

De Richardson Highway loopt voortdurend parallel met de Trans-Alaska Pipeline.  Die vervoert van in Prudhoe Bay in het hoge noorden de olie tot in de haven van Valdez, over een lengte van  meer dan 1200km.  De eerste olie werd op 20 juni 1977 in de pijplijn gepompt in Prudhoe Bay en bereikte Valdez op 28 juli.  Ze doet er dus meer dan een maand over om de afstand af te leggen.
De pijplijn heeft indringende veranderingen teweeg gebracht aan het prachtige landschap van Alaska, maar uiteindelijk hebben de economische voordelen het gehaald van de ecologische bezwaren.  
 
Men heeft er wel alles aan gedaan om de impact zo klein mogelijk te houden, nl oa meer dan 500 animal-crossings werden voorzien en waar ze onder de grond kon, hebben ze dat ook gedaan (de helft zit ondergronds).  Omwille van de permafrost (de permanent bevroren ondergrond) zou de pijplijn, met de warme olie (65°C in Prudhoe Bay en nog steeds 40°C bij het eindpunt) die ondergrond ontdooien en steeds dieper wegzakken.  Daarom moest ze over lange stukken bovengronds gelegd worden.  Omdat we hier echter op een zeer onstabiele ondergrond van de Denali-breuk zitten werden er steunpunten voorzien waardoor de pijplijn horizontaal 7m kan bewegen, en verticaal 2m.  Deze eisen werden gesteld om minstens te kunnen weerstaan aan een aardbeving zoals Alaska die in 1964 gekend heeft, met een beving van 8.5 op de schaal van Richter.



De Richardson Highway slingert zich verder door een machtig berglandschap, helaas vandaag voor een groot stuk achter de wolken…



Elk jaar, tussen april en augustus trekt er hier een kudde bizons langs de Delta Rivier.  Wij hebben geluk van ze vandaag te kunnen spotten.



Even verder treffen we ook nog een moose aan terwijl ze aan het drinken is in een vijver.



Richardson Highway, richting Delta Junction…
 

In Delta Junction verlaten we de Richardson Highway en nemen de afslag naar Tok.  Dit is het begin van de Alaska Highway, die 2.240km verder eindigt in Dawson Creek, British Columbia, Canada.
Wij beperken ons tot Tok en komen om 19u10 aan bij ons hotel, Westmark Inn.

Zonsondergang om 23u48
Aantal km gereden : 354

Geen opmerkingen:

Een reactie posten