Zonsopgang om 03u36.
Vandaag werden we
niet gewekt door een trein, wat ook moeilijk zou geweest zijn in Tangle River
Inn, maar wel door de kletterende regen op onze cabin. Het moet rond de klok van 4u30 geweest zijn
en net zoals de vorige dagen zijn we weer ingedommeld om pas rond 7u30 wakker
te worden.
Omdat we, door het slechte weer niet echt gehaast waren om
te vertrekken, bleven we langer dan normaal nagenieten van het heerlijke
ontbijtbuffet in de Tangle River Inn.
Wat een verschil toch met hetgeen je meestal in de VS voorgeschoteld
krijgt.
Het is daar ook best wel bizar ontbijten omdat er pal naast
de cabins een “kamp” ligt van de nickel-mining company. De mijn is niet bereikbaar via de weg en dus
moet alles, zowel materiaal als personeel met de helikopter aangevoerd
worden. Omdat het zo’n slecht weer was
kon de helikopter niet vliegen en was men dus technisch werkloos. Heel wat van die mannen kwamen dan ook maar
ontbijten in hetzelfde restaurant als wij.
Allemaal reuzen van venten met handen als koolschoppen waar die van mij
zo’n 3x in konden…Allemaal heel vriendelijk en honderduit vertellend.
Er was ook een vrouw die voortdurend bezig was over
fotografie en hoe mooi de zonsopgang deze morgen geweest was. Aangezien we toen nog in ons bed lagen,
moesten we daar uiteraard het fijne van weten…
Volgens haar was het inderdaad een enig mooie zonsopgang met
een bloedrode hemel. Heel erg jammer dat
we dit niet gezien hebben…
Zij bleek iemand te zijn die werkt voor de BLM (Bureau of
Land Management) in Anchorage en die daarvoor foto’s nam en artikelen
schreef. Het toeval wou dan nog dat ze
vroeger (voor ze haar man leerde kennen en
naar Anchorage verhuisde) voor de BLM werkte van Page, onze vorige
reisbestemming!
Toen we onze filmpjes op YouTube (kanaal Sandbox2ofcrysis)
toonden van in april ll werd ze helemaal lyrisch en zijn we nog een hele tijd
blijven doorkletsen, zowel over het Zuid-Westen als over Alaska.
Het was uiteindelijk zowat 10u30 toen we wegreden uit Tangle
River Inn.
Eerst hadden we nog zo’n 20mijl te rijden over de Old Denali
Highway. Door het slechte weer konden we
niet volop genieten van het landschap, maar met hetgeen we konden zien (en
lezen in The Milepost) hadden we toch wel een idee hoe fantastisch het moet
zijn bij helder weer.
In Paxson komen we op de Richardson Highway, waar we naar
het noorden rijden, richting Delta Junction.
Van een uitkijkpunt op de top van Isabel Pass zien we ineens
een gravelroad die richting Gulkana Glacier loopt.
De weg was echt wel slecht en omdat we op de kaart zagen dat
die ook door een “Training Area” liep waren we er toch niet echt gerust
in. Op een bepaald ogenblik konden we
echt niet meer verder omwille van de vele grote keien en moesten we
rechtsomkeer maken…de wagen althans.
Wij geven het echter niet zo snel op en besloten te voet
door te lopen. Groot was dan ook onze
verbazing toen we ineens dit aantroffen…
Na nog wat door het struikgewas gelopen te hebben (gepaard
gaand met de nodige ‘Hi bear’, omdat we totaal geen weet hadden wat we hier
konden verwachten…) kwamen we toch vrij dicht bij de voet van de gletsjer.
Het struikgewas werd echter dichter en dichter en omdat we onze les “wat te doen bij een confrontatie met een beer” van eerder in het Denali NP nu niet bepaald direct in de praktijk wilden brengen, zijn we maar Indiana Jones-gewijs terug gekeerd…Maar wat een heel leuke, en totaal onverwachte, ervaring.
Het struikgewas werd echter dichter en dichter en omdat we onze les “wat te doen bij een confrontatie met een beer” van eerder in het Denali NP nu niet bepaald direct in de praktijk wilden brengen, zijn we maar Indiana Jones-gewijs terug gekeerd…Maar wat een heel leuke, en totaal onverwachte, ervaring.
De Richardson Highway loopt voortdurend parallel met de
Trans-Alaska Pipeline. Die vervoert van
in Prudhoe Bay in het hoge noorden de olie tot in de haven van Valdez, over een
lengte van meer dan 1200km. De eerste olie werd op 20 juni 1977 in de
pijplijn gepompt in Prudhoe Bay en bereikte Valdez op 28 juli. Ze doet er dus meer dan een maand over om de afstand
af te leggen.
De pijplijn heeft indringende veranderingen teweeg gebracht
aan het prachtige landschap van Alaska, maar uiteindelijk hebben de economische
voordelen het gehaald van de ecologische bezwaren.
Men heeft er wel alles aan gedaan om de impact zo klein mogelijk te houden, nl oa meer dan 500 animal-crossings werden voorzien en waar ze onder de grond kon, hebben ze dat ook gedaan (de helft zit ondergronds). Omwille van de permafrost (de permanent bevroren ondergrond) zou de pijplijn, met de warme olie (65°C in Prudhoe Bay en nog steeds 40°C bij het eindpunt) die ondergrond ontdooien en steeds dieper wegzakken. Daarom moest ze over lange stukken bovengronds gelegd worden. Omdat we hier echter op een zeer onstabiele ondergrond van de Denali-breuk zitten werden er steunpunten voorzien waardoor de pijplijn horizontaal 7m kan bewegen, en verticaal 2m. Deze eisen werden gesteld om minstens te kunnen weerstaan aan een aardbeving zoals Alaska die in 1964 gekend heeft, met een beving van 8.5 op de schaal van Richter.
Men heeft er wel alles aan gedaan om de impact zo klein mogelijk te houden, nl oa meer dan 500 animal-crossings werden voorzien en waar ze onder de grond kon, hebben ze dat ook gedaan (de helft zit ondergronds). Omwille van de permafrost (de permanent bevroren ondergrond) zou de pijplijn, met de warme olie (65°C in Prudhoe Bay en nog steeds 40°C bij het eindpunt) die ondergrond ontdooien en steeds dieper wegzakken. Daarom moest ze over lange stukken bovengronds gelegd worden. Omdat we hier echter op een zeer onstabiele ondergrond van de Denali-breuk zitten werden er steunpunten voorzien waardoor de pijplijn horizontaal 7m kan bewegen, en verticaal 2m. Deze eisen werden gesteld om minstens te kunnen weerstaan aan een aardbeving zoals Alaska die in 1964 gekend heeft, met een beving van 8.5 op de schaal van Richter.
De Richardson Highway slingert zich verder door een machtig
berglandschap, helaas vandaag voor een groot stuk achter de wolken…
Elk jaar, tussen april en augustus trekt er hier een kudde
bizons langs de Delta Rivier. Wij hebben
geluk van ze vandaag te kunnen spotten.
Even verder treffen we ook nog een moose aan terwijl ze aan het drinken is in een vijver.
In Delta Junction verlaten we de Richardson Highway en nemen
de afslag naar Tok. Dit is het begin van
de Alaska Highway, die 2.240km verder eindigt in Dawson Creek, British
Columbia, Canada.
Wij beperken ons tot Tok en komen om 19u10 aan bij ons
hotel, Westmark Inn.
Zonsondergang om 23u48
Geen opmerkingen:
Een reactie posten